So this is Africa

Hallo Allemaal!
De eerste paar dagen zitten erop. De reis was vrij voorspoedig een uur vertraging gehad in Parijs, omdat er wat mis was met de bagage, maar begreep niet precies wat omdat het frans helaas nog te snel in en het kleine kindje achter mij door het (sterk geaccentueerde) engels begon te huilen. De vlucht etc. was prima. De aankomst vond ik zelf vrij intimiderend, pik donker en direct naast het vliegtuig een stuk of 20 militairen met serieuze bewapening. Vervolgens kwam ik erachter dat ik niet wist waar ik precies zou gaan wonen en ik zonder die informatie het land niet in mocht. Erg handig. Het duurste telefoongesprek van mijn leven met mama gevoerd. Die vervolgens de informatie gesmst heeft. Alleen is mijn telefoon een beetje geflipt en blijft het smsje alsmaar aangekomen. Heb het nu al meer dan 20 keer gehad en het blijft nog steeds binnen komen. Zeer handig. Verder was t allemaal in orde. Netjes opgehaald door een mannetje en daarna door een heel vriendelijke chauffeur van Cordaid, die het erg leuk vond dat hij mij in Congo welkom mocht heten. Het vliegveld was aan de andere kant van de stad en heb onderweg mijn ogen uitgekeken. Er rijdt hier nauwelijks in auto rond die in Nederland verkeerswaardig genoemd zou worden. De meeste auto's zijn in dergelijke staat van ontbinding dat je bang bent dat ze uit elkaar zullen vallen als je er alleen maar naar kijkt. Dat gebeurd dan ook regelmatig, waardoor je constant zigzaggend rond rijdt om alle stil staande auto's te vermijden. Deze neiging om ermee op te houden weerhoud de Congolezen er overigens niet van om elke voertuig tot de nok toe te vullen met mensen en handelswaar (heb helaas nog geen geiten e.d. in bussen gezien, maar misschien komt dat nog). Ben eigenlijk wel blij dat ik geen rijbewijs heb, want zou in dit pandemonium niet durven rijden geloof ik. Elke keer dat ik iemand de straat zie oversteken heb ik het gevoel dat die persoon met zijn leven speelt.
Het huis van Paul en Betty is klein maar schoon en ligt midden in het centrum van Kinshasa, dichtbij "le bureau" (het kantoor van Cordaid dus). Hun zoontje Daniel is 2.5 en nogal eenkenning en dus nog een beetje bang voor dat grote blanke gevaarte wat zomaar binnen kwam rennen en helaas sindsdien niet meer is weggegaan. De electriciteitsvoorziening is een beetje shaky (valt met enige regelmaat uit) en we hebben alleen stromend water 's avonds. 'S ochtends maken teveel mensen gebruik van t water en is de druk niet hoog genoeg om het water naar de badkamer op de 1e verdieping te krijgen. Maar aangezien ik een hardnekkige ochtend doucher ben, heb het nodig om wakker te worden, was ik met dus vrolijk staande in bad door kleine emmertjes (die uit verscheidene grote emmers komen) over me heen te gieten. Papa grapte in Frankrijk voordat ik wegging dat ik in Afrika maar met koud water moest leren douchen, nou Pap je wens is vervuld, er bestaat hier geen warm water uit de kraan, dus de douche is elke ochtend weer ijzig koud. Gelukkig is de lucht warm en is de verkoeling dus (meestal) wel welkom. Toen ik met de Ipad voor het idee "thuis" naar internet aansluitingen liet zoeken kwam ik op het bijzonder hoge aantal van 0 uit (volgens mij bestaan zulke plekken niet meer in Nederland, het is misschien met een wachtwoord beschermd, maar overal is er internet). Ik kan dus niet echt skypen, alleen op kantoor en dat is toch wat minder sociaal en lastig, vooral sinds ik een kamer deel met Serge de CFO. Maar misschien valt er wat te regelen, we zullen zien.
Kantoor is een vrij groot huis aan een armzalig hobbelig straatje (ik noem het le rue perdu) die hier en daar ook dubbelt als vuilnisbelt. Het personeel is vriendelijk maar mijn Frans moet echt nog even inkomen, dus de communicatie is hier en daar wat lastig. Gelukkig ben ik daardoor wel helemaal kapot elke avond en slaap ik dus als een roosje. Totdat 's ochtends vroeg de eerste mensen beginnen rond te rennen (doordeweeks tegen 5en, in het weekend een uurtje later) dan wordt het vaak meer wat dommelen, maar het lawaai begint al redelijk te wennen.
Het eten is voor het grootste gedeelte erg lekker. Ben nog geen grote fan van Maniok (? geen idee hoe je dat schrijft?) Een soort knolgewas wat hier een staplefood is zoals wij aardappelen eten (die hebben ze hier ook, maar niet veel). Helaas is zowel de structuur als de smaak niet helemaal mijn ding, maar ik ga het gewoon leren eten. Het andere (voor mij vreemde) staple food is banane plantation: bananen ter grote van mijn onderarm (letterlijk zowel qua lengte als omtrek) die worden gebakken en dan als koolhydraat voorziener wordt gebruikt. Moet nog een beetje wennen aan de zoete smaak in het eten maar het is wel prima. Verder maakt Betty vooral graag aubergine (die hier groen zijn) en de bladeren van de Maniok (die ik gelukkig lekkerder vind) als groente (soms als mengsel) en eten we er vaak vlees of vis bij. Een gewoon Hollands maaltje dus.
Het weekend was rustig. Zaterdag zijn we naar vrienden van Betty en Paul geweest die aan de andere kant van de stad wonen en nogal veel kinderen hebben. Marlène en haar man (wiens naam ik helaas vergeten ben, ik ben aan reusachtig veel mensen voorgesteld hier) werken allebei voor de World Food Programme en doen dus gerelateerd werk. Verder gewoon een rustige dag in de tuin zoals wij ook bij vrienden op bezoek gaan, alleen dan in exotischer omgeving. Zondag was nog rustiger, vooral veel zitten lezen en met Germain, een neef van Betty en Betty zelf zitten praten. Paul moest werken (er komt voor de mensen hier een grote deadline aan (die is morgen)) dus er moest zelfs in het weekend doorgewerkt worden.
Nog een paar losse observaties. In Congo betaal je voor alles, de beveiligingsbeamte die de auto's bij de supermarkt bewaakt, het meisje dat Betty's haar heeft gevlochten etc. Je betaald (naar Nederlandse maatstaven) niet veel (vaak rond een halve euro of minder) maar toch je betaald wel. Verder natuurlijk zoals in alle tropische landen speelt het leven zich vooral buiten af. Iedereen is op elk uur van de dag dat ze niets beters te doen hebben op straat te vinden. Mensen zitten bijna nooit thuis. Dat geeft een boel gezelligheid, maar maakt de situatie langs de weg niet echt bepaald veiliger. Dat wordt nog verergerd door de talloze kleine standjes met waar die overal langs de straat staan. Iedereen lijkt wat te verkopen hier, broodjes, (de bovengenoemde) bananen, simkaarten (daar krijg ik er vandaag ook 1 van, dus ik ben straks niet meer op mijn Nederlandse Nummer te bereiken) je kunt t zo gek niet verzinnen of er staat wel iemand mee langs de weg. (Nou ja behalve dus die geiten. livestock seems to be thin on the ground here)
T valt me erg mee hoe onveilig ik me hier voel. Vind het soms wel jammer dat ik niet samen met alle Congolezen over straat kan lopen, maar ja drukt wel de kans op een vreselijk auto-ongeluk, dus dat scheelt weer. Betty en Paul wonen in een hoekhuis bij een kruising van twee "wegen" (nauwe onbestraate gangetjes waar net een auto door kan) en in het midden staat een vriendelijk agent met een niet zo vriendelijk uitziend geweer over de schouder (denk eerder AK47 dan handvuurwapen) en ben er nog niet helemaal over uit of ik me daar nou meer of minder veilig door voel. Ik breek mijn hoofd er maar niet teveel over. Als er nog vragen zijn stel ze gerust. Ik heb al veel te lang lopen raaskallen, en ben eindelijk zonder stoom.
Heel erg veel liefs aan jullie allemaal en tot gauw!
Kus Naomi